Tempo

Een sappige sinaasappel moet je tot de laatste druppel leegpersen. Ik leef gulzig, liaansgewijs slingerend van de ene ervaring naar de andere. Ik smijt me graag in een pas ontdekte hobby, reeds uitkijkend naar de volgende. Go, go, go! Jona klaagt geregeld over die vermoeiende eigenschap, maar stiekem geniet hij mee als ik op volle toeren draai. In Martha’s blinkende ogen herken ik diezelfde heerlijke levenslust. Wat een energie! Ze houdt net als ik van een drukke dag boordevol plannen en heen-en-weer gedoe. Ze praat en zingt en lacht en kan nooit wachten tot het weer eens feest is. Klets, boem, patat!

Anna is anders. Het duurde lang voor ik eraan kon wennen, maar Anna beleeft haar dagen anders. Ze ervaart tijd op een andere manier, zo lijkt het.

Toen ik de eerste keer kennismaakte met Anna’s kinesiste vond ik haar fantastisch. Hoe ze mijn meisje met engelengeduld en zachtheid in bepaalde houdingen legde kon ik enkel bewonderen en oprecht appreciëren. Ik dacht: wat hebben we geluk met zo een goede kinesiste vlakbij huis. Naarmate de maanden verstreken begon ik me echter te ergeren. Elke keer opnieuw doorliep de kinesiste datzelfde rijtje van eenvoudige oefeningen, met dezelfde rustige en repetitieve bewegingen, die Anna naar mijn gevoel vast al lang beu was. Ik was ervan overtuigd dat mijn dochtertje nood had aan een uitdaging en dacht: kom op, probeer eens iets anders, laat het hier vooruitgaan! Ik kaartte die frustratie aan bij de lieve mevrouw van thuisbegeleiding. Zij stelde me onmiddellijk gerust, maar toch kon ik het niet laten om een maandenlange, vruchteloze zoektocht naar een andere kinesist te ondernemen. Ik had zoveel moeite om de traagheid van Anna’s therapie te aanvaarden, dat ik de vaardigheid van onze kinesiste onterecht in vraag stelde.

Lange tijd kon ik me ook erg schuldig voelen wanneer ik met Anna niet had geoefend of niets leuks had gedaan. Als baby lag ze vaak twee uur rustig in haar parkje naar het plafond te staren, zonder enige vorm van entertainment. Intussen zijn we vertrouwd met Anna’s ritme. Jona en ik zijn vaak heimelijk opgelucht en genieten van de ademruimte in een huis zonder geween. Ik weet dat we Anna geen plezier doen met een spannende activiteit, maar ik betrap mezelf nog steeds op een ongemakkelijk gevoel als ze urenlang op haar speelmat ligt. Onze kleine zus ligt dan te genieten van haar kleurrijke lichtjes en Ierse melodietjes. Dat is haar wereldje. Haar tijd staat er soms stil en herhaalt zichzelf.

Anna leeft in haar unieke tempo. Je vindt het ook terug in de traagheid waarin ze zich ontwikkelt. Terwijl onze drukbezette dagen voorbij zoeven aan een levendig Allegro, zorgt onze kleine meid voor het afremmende Ma non troppo. Een muzikale rol die ze vertederend opeist in ons gezin. Jona, Martha, Anna en ik hebben geen andere keuze dan met ons viertjes op te gaan in een samensmeltend Andante. Een mooi muzikaal compromis.