Zienderogen

Anna was blind. Achteraf bekeken snap ik niet hoe we dat konden missen. Verbazingwekkend hoe moederliefde mij blind had gemaakt. Nadat dokters ons vertelden waarom Anna anders was, vielen de verwarrende puzzelstukken stukje bij beetje in elkaar, tot ik plots dacht: natuurlijk, Anna is blind.

In mijn blijvende zoektocht naar hoopgevende signalen onderwierp ik mijn meisje dagelijks aan testjes. Ik herinner me hoe ik Anna in ondraaglijk fel zonlicht liet kijken. Ze gaf geen kik. Ik nam haar mee naar onze slaapkamer, waar ik het pikdonker maakte, en flikkerde met een zaklamp in haar ogen. Geen enkele reactie. Niks.

Ons meisje werd doofblind geboren, maar maakte een fenomenale ontwikkeling door. Het strafste is dat Anna op een goed jaar tijd evolueerde tot een perfect horend meisje, maar vandaag vertel ik je over vier mijlpalen die naar mijn gevoel haar visuele evolutie weergeven.

Licht

Toen ik op een ochtend bovenaan de trap stond met Anna in mijn armen, scheen een krachtige zonnestraal pal in haar ogen. Voor de eerste keer merkte ik een reactie: mijn popje kneep haar oogjes dicht, zoals je doet wanneer de grootlichten van een tegenliggende auto je verblinden. Vanaf dat moment wist ik: Anna ziet het verschil tussen licht en donker.

Fluo

De lieve mevrouw van thuisbegeleiding zette Anna met haar rug naar het raam, zodat de fel fluorescerende plaat het maximum aan zonlicht kon weerkaatsen. Zelf had ik dit nooit kunnen opmerken, omdat ik tevergeefs zocht naar een reactie van Anna’s ogen, maar de mevrouw zei vrijwel meteen: wanneer ik de fluoplaat plots voor Anna’s ogen houd, stokt haar ademhaling heel eventjes, dat is een subtiele, maar duidelijke reactie. Vanaf dat moment begon ik obsessief te knutselen met alles wat fluoresceert.

Volgen

In de winter waarin Anna één jaar werd oefenden Jona en ik elke avond met een zacht lichtgevende bol, een speeltje van de lieve mevrouw van thuisbegeleiding. Het lukte niet altijd, maar steeds vaker draaide Anna haar hoofdje naar de bol.

In die periode werd ook duidelijk dat ons meisje onbewust een keuze maakte tussen zien en horen. We moesten dus absolute stilte nastreven als we wilden dat Anna keek, anders was ze gegarandeerd aan het luisteren. Hersenen zitten vol verrassingen.

Contrast

Anna had plezier in een felgekleurde trappenloper, zomaar overdag. Ik hield het bungelende ding vlak voor haar ogen, bewoog het traag opzij en Anna volgde. Niet altijd, maar ze kon het. Toen de lieve mevrouw van thuisbegeleiding dit zag stapte ze meteen naar haar auto en kwam enthousiast terug met een babyboekje vol zwart-witte contrasten. Ik was zo gelukkig en trots omdat Anna in een gewoon babyboekje kon kijken. Wat een grote stap!

Rond die tijd kwam ook aan het licht dat onze meid voortdurend afwisselt tussen kijken met haar linker- en rechteroog. Hersenen zijn complex.

Nu

Anna is functioneel blind, zo heet dat. Haar ogen kunnen visuele informatie ontvangen, maar in haar kleine hersenen loopt de verwerking van die info verkeerd. Ze staart voor zich uit als er een grote, rode bal op haar afkomt. Anna herkent me niet. Pas wanneer ik haar aanraak en praat, weet ze dat ik er ben. Ze kijkt ook niet altijd, meestal ligt ze enkel te luisteren. Ik denk er eigenlijk nog zelden over na. Ik wou dat ik mijn dochtertje beter begreep, maar mijn hersenen snappen het ook niet zo geweldig goed.

De fluorescerend rode draad in Anna’s visuele ontwikkeling is zonder twijfel de steun, tips en ervaring van de lieve mevrouw van thuisbegeleiding. Elke stap zetten we samen met haar. Dat zal me altijd bijblijven.