Bizar

Vanaf de eerste seconde dat ik Martha in mijn armen hield was ik dolverliefd. Ik legde haar instinctief op mijn blote borsten en voelde een diepe verbondenheid die ik heel vanzelfsprekend vond. Mijn band met Anna ontstond niet zo spontaan, niet zoals bij Martha. Ik maakte me daar zorgen over en voelde me schuldig. Wat was er anders?

Anna huilde veel, soms urenlang. Jona en ik werden er moedeloos van. Nadat we zonder resultaat allerhande middeltjes tegen krampjes en reflux hadden geprobeerd, besloten we een afspraak te maken in het ziekenhuis. Ik vertelde de kinderarts dat ik me ook zorgen maakte om het contact met Anna, dat ze nergens op reageerde, gelijk wat ik deed. De vriendelijke dokter nam zijn tijd om ons meisje grondig te onderzoeken. Na afloop verzekerde hij ons: ieder kindje ontwikkelt zich op zijn eigen tempo, geen zorgen, alles komt goed. Hij zei ook letterlijk: ze kan zeker zien, want ze reageert als ik mijn tong uitsteek. Die uitspraak herinner ik me heel goed, omdat ik dacht: natuurlijk kan ze zien. Ik maakte me in de verste verte geen zorgen over Anna’s zicht, dat was nog geen halve seconde in me opgekomen. Zijn geruststellende info bracht ons geen stap vooruit.

Maanden later belanden we nog eens in hetzelfde ziekenhuis. Kort na ons vorige bezoek kwam Anna’s doodblindheid aan het licht. Met een kop vol zorgen zitten we midden in een medische achtbaan. Anna had een zware epilepsieaanval. De ambulance bracht ons naar dit ziekenhuis, het dichtste bij ons huis. Ons meisje slaapt, Jona en ik houden haar stilzwijgend in de gaten, wanneer een dokter en twee verpleegsters de kamer binnenstappen. Ik herken hem meteen, die lieve dokter van zoveel maanden geleden. Hij schudt ons zelfverzekerd de hand en wil graag weten hoe het gaat met Anna. We vertellen hem over onze zorgen en de gebeurtenissen van vandaag, en dan gebeurt er iets raars. Hij zegt zonder enige aarzeling: ik herinner me dat u hier enkele maanden geleden op consultatie kwam, en toen ik merkte wat er aan de hand was, heb ik u onmiddellijk doorverwezen naar het ziekenhuis in Jette, omdat ze daar gespecialiseerd zijn in deze problematiek,… Hij kijkt me recht in de ogen en keuvelt onbeschaamd verder, maar ik ben te hard van slag om aandacht te besteden aan de rest van zijn onzin. Er knapt iets in mij. Heeft hij dit echt gezegd?

Het bizarre moment gaat voorbij en nog voor ik een eventueel antwoord kan verzinnen, staan we terug alleen in de kamer.

Ik had het steekhoudend en menselijk gevonden als die dokter iets had gezegd als: op het moment dat ik uw dochtertje ontmoette was zij nog te jong om de doofblindheid vast te stellen. Ik had het ook perfect begrepen als hij helemaal niets had gezegd over onze vorige ontmoeting. Maar die dokter loog flagrant. Tot op heden vraag ik me af waarom.