Ik pleit schuldig: op Twitter strooi ik non-stop schattige Anna-foto’s. Ze is om op te eten! Maar ons charmant engeltje kan zich ook als een lastpakje gedragen. Vooral ’s morgens maakt ze het ons moeilijk. Het feit dat ik geen ochtendmens ben, helpt niet echt. Alleen al die wekker, tien voor zes, dat lijkt wel midden in de nacht. Wat langer blijven liggen is geen optie, want als we Anna’s ochtendroutine niet starten om zes uur, rollen we haar nooit op tijd netjes gepakt en gezakt de bus op. Die pikt haar op om half acht. Ja, de ochtenden killen mij. En mijn humeur.
’s Morgens heb ik het gevoel dat ik aldoor mijn reserves aanspreek. Ik wil zo graag alles zijn wat Anna nodig heeft, maar schiet vaak tekort. Bij Martha gaat dat allemaal vanzelf. En als het eens niet gaat, maak ik van mijn oren, simpel. Maar Anna… Zij saboteert de drukke ochtendrush en werkt me tegen, van begin tot einde, zonder dat ze daar iets van begrijpt. Ik word er gek van. Anna stampt ongecontroleerd met haar voeten in mijn buik en mijn gezicht. Nog half in slaap wriemel ik me in bochten – hier mijn linkerelleboog, daar mijn rechtervoet, zoals een Twisterkampioen – in een poging mijn saboteurtje tegen te houden. Ik leg de pamper weer onder haar billetjes, ontwijk een kniestoot, worstel met een T-shirtje en katapulteer een rekkertje tegen het plafond. Soms verlies ik mijn geduld, zeker als ik in tijdnood dreig te komen, en maak ik me boos. Geen goed idee, want dan is het hek helemaal van de dam. Ons popje is zo gevoelig. Als je je stem verheft, rollen er in no time dikke tranen over haar wangen en spant ze zich helemaal op.
Eens ik Anna in haar rolstoel heb geïnstalleerd, begint het multitasken. Terwijl ik een echt ontbijt langs de sonde inspuit, doe ik er alles aan om haar tevreden te houden. Dat vergt behoorlijk wat creativiteit. Met mijn slaapkop zet ik een filmpje op, probeer ik eens de lichtjes, dan weer een muziekje. En intussen staat ook Martha op. Zij weet goed dat ze zich stilletjes in de hoek van de zetel moet nestelen met haar boterhammetjes, tot zusje vertrokken is. Het moment dat ik met ongekamde haren de bus uitzwaai voelt elke dag als een overwinning. Oef, weer eens gelukt.
Achteraf, nadat ik Martha naar school fietste en mijn hoofd rust vindt, voel ik me vaak schuldig. Deed ik het wel goed genoeg? Als Anna ’s morgens een huilbui had, kan ik het niet laten om naar school te bellen. ‘Gaat het met Anna? Ik werd deze morgen boos op haar, zij had verdriet, en…’ Die lieve juffen laten me dan uithuilen en reageren alsof álle mama’s élke ochtend bellen om hun moederhart te luchten. ‘Alles prima met Anna, hoor!’, klinkt het. Ze vertellen me wat mijn popje daar aan het uitspoken is en schudden dat slecht gevoel uit mijn lijf. Ik ben hen dankbaar op zoveel verschillende manieren.
Ja, de ochtendstond heeft, euh, stress in de mond. Maar het fijne daaraan? Een dag die begint in mineur eindigt vaak met een vrolijk deuntje. En dán neem ik een prachtige foto voor Twitter!
(Anna is de hele dag door even beweeglijk, als ze blij of verdrietig is. Dat vinden we heel vermoeiend. Hoe moet dat als ze groter en sterker wordt? En wat als ze zichzelf pijn doet? Volgende week hebben we een afspraak met de neuroloog. Ik ga die overbeweeglijkheid zeker aankaarten.)
Anna is anders 
Vol bewondering lees ik telkens je blog… wat doen jullie dat supergoed. En fijn dat je zowel de positieve als moeilijke dingen met ons deelt.
X
LikeGeliked door 1 persoon
De steun uit zoveel verschillende hoekjes is super. Bedankt, Sara! X
LikeLike
Ik volg jullie verhalen over jullie lieve en mooie dochter en de rest van jullie gezin al een tijdje. Ik ben zelf werkzaam geweest in de gehandicaptenzorg. Ook hier hadden wij cliënten die overbeweeglijk waren. Ik heb goede ervaringen met verzwaringsdekens. Mocht u hier meer over willen weten dan geef ik die graag maar dan wel als het mogelijk is in een persoonlijk bericht.
LikeGeliked door 1 persoon
Dag Manja,
Bedankt voor je advies. Het probleem bij Anna ligt wat anders. Het is heel moeilijk om haar te verzorgen, te wassen, aan te kleden,… omdat ze zo wild en onrustig is. Op zo een moment komt een verzwaringsdeken niet echt van pas. Of zie ik dat fout? Mail me gerust renildegees@hotmail.com. Alle advies is welkom!
Groetjes van Renilde
LikeLike
Lijkt Anna misschien een beetje op mama in de ochtend 🙂 ♥
LikeGeliked door 1 persoon
Haha ocharme Anna, ik hoop voor haar van niet. ‘t Is geen pretje! 😇
LikeLike
Ik bewonder jullie om zo vroeg in de morgen je in bochten te wringen!
En ja ze kan inderdaad enorm werken met haar armpjes en beentjes, niet gemakkelijk. Toch doen jullie het super goed.
LikeGeliked door 1 persoon
Dag Emilienne, Anna gaat maar zelden mee op stap. Daarom was je begrip zo hartverwarmend. Bedankt voor je berichtje!
LikeLike
Jouw plaatje op Twitter is inderdaad meestal heel positief. Maar achter jouw fotootjes en tussen de regels van je tweets, lees ik toch ook de nodige worstelingen, frustraties, pijnen, enz… Ik vind het tof en moedig dat je hier toch ook eens anders over Anna praat, over de moeilijkheden, over het dagdagelijkse…
Dank ja!
LikeGeliked door 1 persoon
Ik doe dat niet bewust, hoor. Op Twitter deel ik graag lief en leed. Heel erg bedankt voor je non-stop steun. Voelt super!
LikeLike
Dag mooie mama ,…
Dennis heeft dat ook , had dat ook , deed dat ook , soms nog maar neemt daarvoor dipiperon in een kleine dosis !
Dat is om zijn athetosen/onwillekeurige bewegingen af te zwakken …
het helpt , hij is bijna 20 , als hij zwaait en zwiert … hallo 😉🤗😄 xxx
LikeGeliked door 1 persoon
Ooh Bellinda, ik ben superblij met je reactie! Dus dat trekken en duwen is wel herkenbaar? Op zich vind ik het dan wel goed nieuws dat er iets aan kan gedaan worden. Wordt vervolgd… X
LikeLike
Het is wel vroeg en dat valt niet mee, ik zou daar ook moeite mee hebben. Bewonder dat je elke morgen dit moet doen. Die bus komt idd ook vroeg. Begrijp dat je daarna wil weten hoe het met haar gaat en die beweeglijkheid is natuurlijk ook niet makkelijk. Een knuffel voor jullie allebei 💞😘
LikeGeliked door 1 persoon
En dan te denken dat de bus eerst om half 7 zou komen, weet je nog? Dan moesten we om 5 uur opstaan… help! Toen heb ik haar elke dag naar school gebracht met de auto. Dikke knuffel terug ❤️
LikeLike
Ook wel leuk dat je het toch neerpent met een vleugje humor. Super om te lezen! Succes met die afspraak, we duimen 👍🏻👍🏻👍🏻
LikeGeliked door 1 persoon
Dank je!
LikeLike
Intens weer om te lezen en ook op twitter zie en voel ik ondanks de super leuke lieve toffe fotos van Anna dat het een worsteling is. Hier zijn de ochtenden pittig het gaat niet vanzelf ook al mankeren ze (bijna) niks.. 😦 Het is super fijn om hier van je af te bloggen 🙂 jullie zijn toppers hoor en anna ook. xxx en liefs
LikeGeliked door 1 persoon
Hey Caro, het bloggen helpt absoluut om alles eens van me af te schrijven. En zeker met zoveel begripvolle en lieve reacties zoals die van jou. Wat een steun! Dank je ❤️
LikeLike
Zo enorm veel respect voor jullie , want hoeveel je ook van je kinderen houd , het kan dan toch soms best heel zwaar zijn .
En dat mag toch ook gezegd worden , je bent een mens , een prachtig mens die zoveel doet en zoveel geduld en liefde geeft elke dag weer .
En telkens die prachtige en liefdevolle foto’s waar ik zo van geniet , ik bewonder jullie zo . raakt me iedere keer weer .
Een heel prachtig liefdevol gezin dat zijn jullie !!
LikeGeliked door 1 persoon
Zooo lieve woorden, dat is te veel. Ik wou nog elke dag dat we een gewoon gezinnetje waren. Bedankt voor je steun! Heel veel liefs, Renilde ❤️
LikeLike