Toen Anna na drie verdrietige maanden het ziekenhuis mocht verlaten, reageerde onze omgeving dolenthousiast. Ik snap dat natuurlijk wel: eindelijk naar huis! Yes! En dan nog op Martha’s verjaardag! Hoera! Maar Jona en ik stapten onze herwonnen vrijheid tegemoet met een loodzware rugzak. Jona had de benen van onder zijn lijf gelopen om de boel draaiende te houden en ons elke dag te bezoeken. Ik was acht kilo afgevallen en uitgeput. En Anna… zij was erg verzwakt. Haar maagje werkte niet meer, de nieuwe voeding verliep moeizaam en er bengelden twee slappe stokkebeentjes onder haar kapot geprikte lijfje. We reden naar huis met een hoopje ellende. En wat nu?, vroeg ik me stil af. Hoe moet het nu?
Voor mij voelde de vreugdevolle thuiskomst helemaal anders. Iedereen was blij. Maar ik zag het even niet meer zitten.
(6 april 2018, terug naar huis)
Anna is anders 
Wie er niet in zit, heeft geen idee. Ik leef met je mee.
LikeGeliked door 1 persoon
Het is supergoed dat je ons dat vertelt. Voor veel mamma’s en pappa’s herkenbaar… verdriet vanbinnen zie je niet……. veel liefs. En knuff voor Anna!
LikeGeliked door 1 persoon
Wat dapper dat je ook dit met ons deelt.
Veel sterkte en een knuffel voor jullie allemaal
LikeGeliked door 1 persoon
Dat dubbel gevoel altijd… Blij voor het ene, zorgen om het andere. Ik begrijp dat. Liefs xxx
LikeGeliked door 1 persoon
Wat een sterke lieve ouders heeft Anna toch 💛
LikeGeliked door 1 persoon
Ze doet me zo denken aan dit meisje.
http://prinsesjeisabel.blogspot.com/?m=1
Beide echte prinsesjes!
Isabel haar ouders hebben prachtige kleurkamer en een mooi bed, wie weet heb je er iets aan?
Groet, petra
LikeGeliked door 1 persoon
Dank je! Ervaringen en ideetjes van andere ouders kunnen veel betekenen.
LikeLike