Hoop

Nadat we te horen kregen dat Anna een doofblind meisje was, bleef ik met haar een week in het ziekenhuis. Er wachtten Anna een heleboel onderzoeken, eerder bedoeld om andere mogelijke mankementen uit te sluiten. Ook al werd er flink gepuzzeld, soms stond er slechts één scan op ons medisch dagprogramma, zodat ik vaak alleen was met Anna, verzuipend in een zee van tijd. Tijd om na te denken.

Ik miste Martha enorm. Mijn oudste dochter en ik, we hebben een oersterke band. Het voelde alsof ik Martha had verraden. Ik was verschrikkelijk bang om haar te verliezen. In paniek beeldde ik me een akelig leven vol ziekenhuizen, medicijnen en miserie in, volledig in het teken van haar gehandicapte kleine zus. Anna bekeek ik plots op een andere manier, alsof ik haar opnieuw moest leren kennen. Het schuldgevoel hakte er hard in. Ik praatte daar niet over, Jona en ik hadden genoeg zorgen, ook praktisch, we deden maar voort.

Op zoek naar afleiding wandelde ik voortdurend rond met mijn kleine Anna in de draagdoek. Neuriënd, terwijl ik non-stop over haar rugje wreef. Al snel had ik een vast parcourtje van ziekenhuisgangen samengesteld, dat ik telkens opnieuw afstapte. Ik verzon spelletjes om de tijd te doden. De lange gang, die het kinderziekenhuis met de inkomhal verbindt, is versierd met een reeks foto’s. Telkens ik die afstapte moest ik één foto extra proberen onthouden, tot ik alle foto’s in de juiste volgorde uit mijn hoofd kende (ik herinner me nog schooltje, oude meneer en ananas schillen). In het trappenhuis heerste een mysterieuze stilte. Er was nooit een andere ziel te bespeuren tot we helemaal boven waren. Daar nam ik de lift naar “de min één”, de afdeling kindergastroscopie met haar inspirerende wandelgangen: de muren zijn beschilderd met gekke dieren in kakelbonte kleuren. Ik slenterde met Anna wel honderd keer de lange gang op en af, zachtjes zingend over alle dieren die één voor één ons pad der verveling kruisten.

De onderzoeken en bijhorende wachttijden stapelden zich op. Ze lijken betekenisloos, maar die afdwalende gedachtegangen van toen blijven me bij. De traagheid van die onzekere dagen, het schermen met onnozele spelletjes, de zinloosheid van dat alles. Ik wilde zo graag gewoon verder en moest die aanvankelijke wanhoop zien om te toveren in hoop.

Václav Havel beschrijft dat abstracte gevoel in zijn gedicht ‘De weg van de hoop’. Zijn woorden zijn zo verhelderend dat ik er graag een stukje uit wil delen.

“Hoop is beslist niet hetzelfde als optimisme.

Evenmin de overtuiging dat iets goed zal aflopen.

Het is de zekerheid dat iets zinvol is,

ongeacht de afloop of het resultaat.”

Ik vind die laatste zin een knap verwoorde eye-opener, die me kracht geeft en troost.

Ik hoop dat jij het ook mooi vindt.