School

Ik herinner me hoe trots ik met Martha over de speelplaats wandelde, hand in hand, zwierig en zelfverzekerd. Een bijzonder moment, de eerste keer naar school. Vandaag is het Anna’s beurt. Jona en ik hoeven elkaar niet te vertellen dat we zenuwachtig zijn: de gespannen blik die we elkaar toewerpen, terwijl we de school binnenstappen, spreekt voor zich. We dragen Anna nog steeds in een te klein geworden Maxi-cosi. Haar lange beentjes bengelen onhandig over de rand, beide in het knalrood gips. De vervelende timing van de botoxbehandeling is plots een futiele bijzaak. Ik kan alleen maar denken: zal mijn lief popje het hier redden, de eerste keer bij vreemde mensen?

Ik vermijd het binnenkijken in openstaande klasdeuren. De aanblik van bizarre matrassen op wielen en onbestemde achtergrondgeluiden van andere kinderen die niet kunnen praten zijn confronterend genoeg. Alleen onze binnenkomst raakt me meteen dieper dan ik had verwacht. Ik maak me de ongemakkelijke bedenking dat deze omgeving, een wereld vol gehandicapte kinderen, onze nieuwe standaard zal worden. Ouders die trots zijn op hun tienjarig kind omdat het heeft geleerd wat een baby van tien maanden een makkie vindt. Ik schuif die gedachte opzij en kijk naar mijn dapper meisje. Dit is echt goed voor haar, zeg ik tegen Jona, eerder bedoeld om mezelf klaar te stomen voor het naderende afscheid.

We hebben alles goed voorbereid. Anna’s spullen liggen netjes in een kleine wasmand. Een sondepomp met bijhorende lader, twee flessen sondemelk, een doos calorieën die aan haar warme maaltijd moeten worden toegevoegd, schoenen en beenstrekkers om recht te staan tijdens de kine en reservekleertjes krijg je nu eenmaal niet in een schattig boekentasje van Bumba gepropt.

Anna’s juffen staan ons enthousiast op te wachten. Ze merken dat ik het moeilijk heb en reageren uiterst geduldig en begripvol. Ze herhalen honderd keer dat ik me geen zorgen hoef te maken en dat ik altijd mag bellen om te horen hoe het gaat. Ik pak Anna uit haar Maxi-cosi, geef haar de allerliefste zoen en knik naar een juf. De oprechte zorgzaamheid waarmee ze mijn klein meisje overneemt ontroert me en stelt me gerust. Ze houdt van liedjes zingen, geef ik nog snel mee, terwijl ik niet langer probeer om mijn tranen tegen te houden. En dan zijn we weg.

De ganse weg naar huis kan ik niet stoppen met wenen. Jona en ik voelen allebei de hevige drang om iets te doen. We beslissen te gaan werken in de tuin van mijn mama tot we Anna mogen halen. We snoeien, knippen, planten, breken, graven erop los en mama’s vijver krijgt een grondige opknapbeurt. De fysieke ontlading is precies wat we nodig hadden.

Wanneer we het klasje terug binnenkomen voelt het alsof ik Anna al weken niet meer zag. Ik heb haar zo gemist! Daar zit ze, mijn poppemieke, voor zich uit starend in haar speciale stoel, zich totaal niet realiserend dat ze haar eerste schooldag achter de rug heeft.

Ze heeft het goed gedaan hoor, zegt de juf, en ik barst van trots.

(1 september 2015, Anna is bijna drie jaar)