Voor altijd

‘Zal dat altijd zo blijven?’, vraag ik stil.

Mijn versnelde hartslag dreunt in mijn oren. Het geluid is zo overheersend dat ik mezelf nauwelijks hoor praten. Verward maak ik de bedenking dat ik het gevoel ervaar dat omschreven wordt als de grond die onder je voeten verdwijnt. Ik voel letterlijk een zwarte, beangstigende leegte onder me. Ik kijk naar beneden. Anna ligt in mijn armen.

Laat dit alstublieft niet waar zijn. Laat dit toch alstublieft niet waar zijn.

Maar ik weet het antwoord al.

Zoals je naar een horrorfilm kijkt en weet dat het volgende beeld je zal achtervolgen in gruwelijke nachtmerries. Je weet het van tevoren en toch blijf je kijken. Ik zal het antwoord haten, maar wil het horen uit haar mond.

‘Dat kan.’, antwoordt de dokter.

Ik kijk naar Jona en besef meteen dat ons leven nooit meer hetzelfde zal zijn.

Ons kindje is doof en blind.

Misschien voor altijd.