Ik trek een oranjekleurig papje op in een dikke spuit – zo noemen Jona en ik de voedingsspuiten van twintig milliliter – en draai die in het slangetje dat vasthangt aan Anna’s sondeklep. Anna staart voor de elvendertigste keer naar dezelfde aflevering van Nijntje en klopt wild met haar handjes op de tafel van haar rolstoel. ‘Zachtjes, zusje’, probeer ik, alsof ze me begrijpt. Lees verder “Buikgevoel”
Categorie: verdriet
Donker
‘Wist je het van op voorhand?’, vragen mensen soms. ‘Nee, alles leek perfect’, is mijn antwoord. Anders hadden we Anna nooit laten geboren worden, denk ik erbij, maar dat zeg ik nooit luidop, omdat het raar voelt om dat nu nog te zeggen. Anna wordt bijna zeven. Lees verder “Donker”
Goedbedoeld
Sommige uitspraken blijven je bij. Zoals die keer dat het hoofd van pediatrie me aansprak in het ziekenhuis. Ik verbleef er al een hele tijd met Anna. Mijn ziek meisje huilde de onrustige slaapmomenten aan elkaar van pijn en ellende. Elke dag uitte ik mijn zorgen en ongenoegen. Lees verder “Goedbedoeld”
Hoera
Toen Anna na drie verdrietige maanden het ziekenhuis mocht verlaten, reageerde onze omgeving dolenthousiast. Ik snap dat natuurlijk wel: eindelijk naar huis! Yes! En dan nog op Martha’s verjaardag! Hoera! Maar Jona en ik stapten onze herwonnen vrijheid tegemoet met een loodzware rugzak. Lees verder “Hoera”
Anna is anders 