Nadat we te horen kregen dat Anna een doofblind meisje was, bleef ik met haar een week in het ziekenhuis. Er wachtten Anna een heleboel onderzoeken, eerder bedoeld om andere mogelijke mankementen uit te sluiten. Ook al werd er flink gepuzzeld, soms stond er slechts één scan op ons medisch dagprogramma, zodat ik vaak alleen was met Anna, verzuipend in een zee van tijd. Tijd om na te denken.
Categorie: onderzoek
Grens
Onze moeder-kindkamer voelt na enkele dagen al wat huiselijker aan. Ik gaf mijn persoonlijke spullen een eigen plekje en Anna luistert naar haar vertrouwde baby-cd’tjes op de laptop. Gezelliger wordt een ziekenhuiskamer niet. Er is maar één ding waar mijn flexibele aard amper kan aan wennen: de altijd openstaande deur. Anna’s dokters en verpleegsters zijn bijzonder welkom en een binnenglurende nieuwsgierige blik weet ik handig te negeren. Het zijn de onverwachte bezoekjes van studenten die ik storend vind.
Ze bedoelen het goed, zo houd ik mezelf voor, als ik een zoveelste witte jas beleefd en opgeruimd te woord sta, maar stiekem Lees verder “Grens”
Dé afspraak
We zitten te wachten in de ziekenhuisgang, gespannen uitkijkend naar de belangrijkste doktersafspraak van ons leven.
Martha bleef bij grootmoe slapen, zodat Jona, Anna en ik op tijd konden vertrekken. Ik heb de uitzonderlijk vroege consultatie goed voorbereid en een lijst opgesteld van de kleinste details die misschien van belang zijn voor de kinderarts. Ik herinner me bijvoorbeeld perfect wat de verpleegster van Kind & Gezin zei nadat Anna de verplichte ALGO gehoortest tot een goed einde had gebracht: ‘heeft ze een verkoudheid? Want het kwam wel moeilijk binnen.’ Dat zei ze letterlijk, dat het moeilijk binnenkwam. Anna had geen verkoudheid, maar langer stond ik toen niet stil bij die opmerking. Lees verder “Dé afspraak”
We moeten een nacht in het ziekenhuis blijven nadat Anna een epilepsieaanval had. Een verpleegster is druk in de weer, een beetje zenuwachtig, en plakt een hele resem elektroden één voor één op Anna’s hoofdje, zodat deze vannacht haar hersenactiviteit kunnen registreren. De gebruiksaanwijzing ligt op haar schoot en ze dubbelcheckt minstens drie keer voor ze een elektrode durft aan te brengen. ‘Normaal gezien doet mijn collega dat altijd.’, verontschuldigt ze zich. Jona en ik wisselen een vermoeide blik uit die boekdelen spreekt. Geduld. Lees verder “Google”
Anna is anders 