Categorie: Martha

Vakantie

Ik verlies mezelf in deze zonnige dag, verliefd op elk moment, zo voelt het. Ik staar naar de lucht en knijp mijn ogen dicht, net genoeg om een mooie wolk perfect in mijn vizier te krijgen. Ik concentreer me op de stille geluiden van de rivier. De roeispaan van Jona bonkt zacht tegen onze kajak en Martha slaakt een prettig gilletje als ze bijna haar evenwicht verliest. Verder wegdrijvend, op het water en in gedachten, denk ik: dit is gelukkig zijn.

Deze morgen deed ik uitbundig van je-leeft-maar-één-keer. Lees verder “Vakantie”

Fantasie

In Martha’s speelwereld krijgt iedereen, van hoofdrolspeler tot figurant, zijn eigen stem. Ze wendt haar schattigste stemregister aan wanneer het playmobil boerinnetje wat te zeggen heeft en laat de stoere draak klinken als een onvervalste kettingroker. Ik ben dol op haar wervelende fantasie en laat me graag meevoeren in de complexe spelscenario’s, die ze vol ernst tot in detail aan me uitlegt.

Ik weet niet meer precies wanneer Martha pogingen begon te ondernemen om Anna in haar spel te betrekken. Lees verder “Fantasie”

Ploegen

Op het moment dat je ouder wordt van een gehandicapt kindje krijg je er naast je verdriet en zorgen plompweg een cruciale job als administratief medewerker en budgetbeheerder bovenop. De papieren rompslomp die een zorgenkindje met zich meebrengt is ronduit complex. Wie zich niet snel genoeg ontpopt tot een administratieve duizendpoot is gedoemd te verzuipen in een genadeloze zee van voorschriften, aanvragen tot terugbetaling, stempels en bijlagen.

Terwijl we voor Martha enkele belangrijke documenten in één mapje bijhielden, ontstond er voor kleine zus al gauw een uitgebreid klassement. Lees verder “Ploegen”

School

Ik herinner me hoe trots ik met Martha over de speelplaats wandelde, hand in hand, zwierig en zelfverzekerd. Een bijzonder moment, de eerste keer naar school. Vandaag is het Anna’s beurt. Jona en ik hoeven elkaar niet te vertellen dat we zenuwachtig zijn: de gespannen blik die we elkaar toewerpen, terwijl we de school binnenstappen, spreekt voor zich. We dragen Anna nog steeds in een te klein geworden Maxi-cosi. Haar lange beentjes bengelen onhandig over de rand, beide in het knalrood gips. De vervelende timing van de botoxbehandeling is plots een futiele bijzaak. Ik kan alleen maar denken: zal mijn lief popje het hier redden, de eerste keer bij vreemde mensen? Lees verder “School”

%d bloggers liken dit: