Ik trek een oranjekleurig papje op in een dikke spuit – zo noemen Jona en ik de voedingsspuiten van twintig milliliter – en draai die in het slangetje dat vasthangt aan Anna’s sondeklep. Anna staart voor de elvendertigste keer naar dezelfde aflevering van Nijntje en klopt wild met haar handjes op de tafel van haar rolstoel. ‘Zachtjes, zusje’, probeer ik, alsof ze me begrijpt. Lees verder “Buikgevoel”
Categorie: Jona
Alleen
Anna is een heel gevoelig meisje. Een beetje te veel licht of lawaai maakt haar onrustig. Dan wordt ze boos en huilt ze. Ze wringt zich los uit de schouderbanden van haar rolstoel en bonkt haar hoofd tegen de hoofdsteun. Als Anna neerligt, schopt ze zo wild dat ze zichzelf pijn doet, terwijl ze op geen enkele manier kan aangeven wat er precies scheelt of hoe we haar kunnen helpen. Anna’s onrust heeft een enorme impact op… op alles, eigenlijk. Lees verder “Alleen”
Cool
Ik twijfel tussen de groene en de rode. Ik leg de twee knopen naast elkaar op het gele lapje stof. Ja, het is beslist: het rood contrasteert veel sterker met dat geel. Anna zit naast mij in haar rolstoel. ‘Vind jij die rode ook het mooist, zusje?’, vraag ik retorisch. Ze stopt haar linkerwijsvinger in haar mond, houdt haar hoofd een beetje scheef en staart vrolijk in het niets. Zwijgen is toestemmen, denk ik plagend. Ik pak mijn naald en naai de glimmende knoop goed vast op Anna’s voelmatje. Lees verder “Cool”
Hoera
Toen Anna na drie verdrietige maanden het ziekenhuis mocht verlaten, reageerde onze omgeving dolenthousiast. Ik snap dat natuurlijk wel: eindelijk naar huis! Yes! En dan nog op Martha’s verjaardag! Hoera! Maar Jona en ik stapten onze herwonnen vrijheid tegemoet met een loodzware rugzak. Lees verder “Hoera”
Anna is anders 