Anna ligt in haar parkje, amper bewegend, starend naar het plafond. Ik krijg maar geen contact met haar, denk ik zo stil mogelijk, in een poging mezelf te beschermen. Anna kijkt niet, ze lacht niet, ze grijpt niet, ze maakt geen geluidjes, ze ligt daar maar. Ik bestudeer mijn kleine baby zo objectief mogelijk, voor een zoveelste keer, naarstig op zoek naar hoopgevende signalen, maar diep vanbinnen dringt het steeds dieper tot me door.
Nadat ik een laatste keer de website van Kind & Gezin raadpleeg, tevergeefs zoekend naar dat ene zinnetje dat mijn zorgen zal wegnemen, google ik intens verdrietig het telefoonnummer van het ziekenhuis in Aalst. Lees verder “Bang”
Anna is anders 