Slaapwel

Een goede nachtrust is goud waard. Ikzelf ben een slechte slaper, maar eens één nacht prima doorslapen en ik verzet een berg of twee, drie. Anna hield ons jarenlang elke nacht wakker, maar de laatste tijd verwent ze ons – hout vasthouden – met zorgeloze nachten. Dat heeft alles te maken met drie slaapverwekkende wendingen. Benieuwd?

We bouwden een vast avondritueel op en dat werpt zijn vruchten af. Elke avond verzorgen we Anna op exact dezelfde manier. Ons meisje geniet zichtbaar van de vertrouwde routine. We besteden niet alleen aandacht aan de verzorgplek in huis, de volgorde van handelingen en het tijdstip, ook auditieve herhalingen spelen de eerste viool. ‘Slaapwel, zusje!’, zeggen we alle drie in koor, en op weg naar haar kamertje herhaal ik steeds ‘Anna is moe, Anna mag gaan slapen’, als een mantra van Klaas Vaak. Dan krawietelt ze van plezier. We leggen Anna te slapen in een ligorthese, een matras-op-maat zeg maar, met zachte riemen rond haar benen en borst, en ze draagt haar voetspalken. Bovendien span ik het laken flink aan, zoals je een baby inbakert, zodat Anna niet meer kan bewegen. Ik weet het, dat klinkt eerder als een middeleeuwse martelmethode dan een liefdevol avondritueel, maar ik geef het je op een briefje: maximaal tien minuten nadat het licht uitfloepte, is ons zusje afgereisd naar dromenland. Ik zeg altijd: Anna denkt dat iederéén zo gaat slapen.

De overstap naar echt eten door de sonde was de beste beslissing ever. Anna leed jarenlang pijn. Ze huilde, kampte met vreselijke buikkrampen, chronische diarree (waardoor de pijnlijke wonden op haar billetjes moeilijk genazen), ernstige reflux en overgeven was dagelijkse, ehm…, kots. Dag en nacht zat Anna vast aan haar draaiende sondepomp, die aan een maximale snelheid van 50 ml per uur liep, maar dan nog kreeg ze die stomme fabriekszakjes sondevoeding niet verteerd en borrelde haar maagje vaak over. De hele nacht door maakte Anna ongemakkelijke slikgeluiden en hapte ze soms naar lucht. Daardoor sliep ons meisje onrustig en lag ik ’s nachts naar haar ademhaling te luisteren, klaar om uit bed te springen als het fout ging. Een regelrechte ramp. De overschakeling naar natuurlijke voeding had een positief vlindereffect. Die ene verandering zette een waanzinnige kettingreactie in gang en maakte komaf met Anna’s buikkrampen, diarree en reflux. Als gevolg daarvan hield Anna alle voeding netjes binnen, genazen haar dikker wordende billetjes, veranderde ze in een opvallend vrolijk meisje en… sliep ze ’s nachts door.

Ik vertelde je al over de beslissing die we namen over de nachtelijke voeding. ’s Nachts geven we ons meisje 60 ml extra calorierijke sondevoeding, als aanvulling op het echte eten. Tot enkele maanden geleden slopen we ’s avonds laat Anna’s kamertje binnen om de sondepomp op te starten, maar hoe stil we ook waren, het gepiep maakte Anna altijd wakker. Zo’n vier uur later, midden in de nacht, stond Jona ook nog eens op om de draaiende pomp weer uit te schakelen. Ook dat nachtelijk bezoekje maakte Anna weer wakker. Maar… het stille-alarm-trucje katapulteerde onze gezamenlijke nachtrust naar de zevende hemel. Kaboem!

Zo. Waar staan die bergen hier die ik moet verzetten?