Bus

Anna met de bus naar school, dat klinkt als een knotsgek Tiny-verhaal, vind je niet? Awel, over Anna’s avonturen op de bus kan ik ook een boek schrijven. Of toch minstens een blog.

Wat een geluk dat de school vervoer voorziet. Nadat Jona het eerste schooljaar elke dag heen en weer had gereden, sprongen we een gat in de lucht met de herwonnen tijd en energie. Nochtans was ik er niet gerust in toen ik ons meisje de eerste keer zag vertrekken in dat grote gevaarte. Je moet weten: Anna en onze auto, dat was twee. Ze werd erg onrustig in de autostoel en sloeg huilend in het rond. Nee, met Anna op de baan was geen pretje. Toen ik zenuwachtig naar de school belde om te polsen naar het verloop van de eerste busrit geloofde ik mijn oren niet. “Het ging super!”, klonk het. “Anna zit al vrolijk in de klas.” Het is niet te beschrijven hoe blij en opgelucht je bent als je eens onverwachts góéd nieuws krijgt bovenop je bergje miserie. Drie jaar later kraait Anna nog elke ochtend van plezier als we haar rolstoel naar buiten rijden om de bus op te wachten. We maken een gezellig praatje met de altijd vriendelijke buschauffeur en de begeleidster en zoef … daar hobbel-de-bobbelt onze meid naar school.

Maar de bus bezorgde mij ook al een flinke portie kopzorgen. Vorig schooljaar kregen we te horen dat Anna om half zeven zou opgepikt worden. Half zeven, dat betekent om vijf uur opstaan en elke dag vijf uur op de bus zitten, kan je je dat voorstellen? Dat is voor een gewone mens een reden om een zoektocht naar een andere job te starten. Na hevig protest werden de busroutes dan toch anders in elkaar gepuzzeld. De schoolbus pikt Anna nu op om twintig over zeven. Ze zit elke dag meer dan drie uur op de bus. Dat is niet ideaal, maar toch beter.

In het vertrekuur kan ik me intussen prima vinden, maar ik focus mij steeds meer op de algemene impact van de busrit op Anna. Ze is een heel gevoelig meisje en snel overprikkeld. Zo’n grote schoolbus van De Lijn vind ik ongeschikt voor kindjes zoals Anna. Ons meisje zit helemaal achteraan, zonder begeleiding. Op de bus zitten ook veel gewone schoolkinderen, die graag lawaai maken en zich amuseren. De grote ramen zorgen voor een massa licht, dat Anna nauwelijks kan verdragen. Als er een rolstoel op of van de bus wordt gereden, maakt het uitklapsysteem verschrikkelijk veel lawaai. Ons popje zit vlak naast de achterste deur, waar twee ijzeren staven hard op elkaar vallen. En een tijdje geleden komt Anna van de bus met haar arm geklemd onder het tafeltje van haar rolstoel. Ik bevrijd haar meteen. Haar handje en pols vol rode strepen. Niemand had dat opgemerkt. Het lijken allemaal kleine dingen, maar alles samen… Het idee van mijn kleine meid op die grote bus maakt me soms echt verdrietig. Ik kan enorm met Anna inzitten, omdat zij niets kan zeggen. 

Het frustrerende is dat de school enkele aangepaste busjes heeft, maar niet voldoende. Tijdens vakantieperiodes gaan er minder kinderen naar school en dan wordt Anna met zo een kleine schoolbus vervoerd. Heerlijk! Maximaal vijf kindjes, dicht bij de chauffeur, verduisterde ramen, eersteklas airco, een geluidloos laadsysteem en minder lang onderweg. Die busjes zijn gemáákt voor bijzonder schoolvervoer, maar ja… ze kosten te veel geld.

Ach, ik maak me te snel zorgen, hoor. Jona zegt: Anna zit graag op de bus, dus moet je je toch geen zorgen maken? Misschien moet ik zijn lieve raad maar ter harte nemen.