Boom

Toen ik lang geleden in een boek las over het begraven van de placenta onder een boom, viel ik halsoverkop voor dat idee. De gedachte dat de moederkoek de grond extra vruchtbaar maakt, vond ik wondermooi. Jammer genoeg zorgde het hobbelig medisch parcours na Anna’s geboorte voor heel wat vertraging op dat symbolisch plan. De placenta’s van onze meisjes wachten al enkele jaren geduldig in onze diepvriezer. Maar vandaag is de grote dag. Met een schop, twee boompjes en twee goed gevulde diepvriespotten stappen Jona en ik onder een stralend herfstzonnetje naar achter in onze tuin.

We overleggen uitvoerig en meten tot op de centimeter waar onze jonge boompjes moeten geplant worden. Dit doen we maar één keer. Het moet goed zijn. De eerste put die we graven is voor Anna’s placenta. Blije en droevige gedachten spelen haasje-over in mijn hoofd als ik de donkerrode moederkoek met veel zorg in de diepe put leg. Ik zit op mijn knieën en houd de boom flink recht. Met elke schep aarde die Jona over de wortels gooit, verdwijnt letterlijk een stukje van mezelf, maar ook een stukje van een droom die ik ooit koesterde: mama zijn van twee gezonde meisjes. Schep voor schep neem ik afscheid van die zorgeloze tijd… Zo. De put is vol, en daarmee het symbolische afscheid genomen. “Is het goed zo?”, vraagt Jona. “Perfect”, zeg ik stil.

Martha’s boom prijkt prachtig naast die van haar zusje. Ik ben blij met het resultaat. Jona klopt naast elke nieuwe tuinbewoner nog een stevige paal. Die finishing touch biedt straks bescherming tegen storm en regen. Tevreden wandelen we weer naar binnen.

Het is Jona die het opmerkt. “Er is een geit over de draad geraakt!”

Ik loop als een gek naar buiten, open hijgend het achterste hekje en jaag onze geit terug naar haar eigen stuk gras. Met een kloppend hart meet ik de schade op. Er werd flink geknabbeld aan Martha’s boom, maar de schors bleef grotendeels gespaard. Oef. Dan bekijk ik Anna’s boompje… slik… Ik krijg tranen in mijn ogen. Onze hongerige geit heeft bijna de ganse stam kaal gevreten. Hier en daar houdt een streepje schors dapper stand, maar over de gehele lengte is de witte, kwetsbare binnenkant van de stam zichtbaar.

Anna’s kapotte boompje geeft een dramatische wending aan de hoopvolle vleugjes symboliek van vandaag. Mijn hart breekt. Ik vind het zo oneerlijk dat Anna ook in het echte leven geen eerlijke kans kreeg. Ik staar naar het kapot gerukte jonge boompje en word overmand door een verpletterend schuldgevoel.

“Mijn lieve Anna, het spijt me zo. Ik bedoelde het goed. Ik dacht lang na over jouw plekje in onze grote tuin. Ik koos een fris en zonnig stukje gras, in de buurt van het kleine beekje. Je hebt er gezelschap van wilde bijen, vrolijke koolmeesjes en wiegende klaprozen. Papa en ik namen geen risico: die stevige paal zou je liefdevol beschermen tegen de stoute wind. Maar het mocht niet zijn. Wat deed ik fout? Het is mijn schuld. Ik had… Ik had een omheining om je heen moeten plaatsen. Dan was je vast niets overkomen. Ik had… Ik had beter moeten opletten. Ik had…” 

Stop! Ik herken deze negatieve gedachtegang, de niet te verkroppen machteloosheid, de zoektocht naar een reden die je toch nooit vindt. Intussen leerde ik dat het niet mijn fout is. En het is nooit mijn fout geweest. Ik denk: mijn gevoelens kan ik niet sturen, maar wel mijn gedrag. Ik veeg vastberaden mijn tranen weg en doorzoek ons tuinhuis. In het rek vind ik een speciale pasta die uitdroging van een kapotte stam tegengaat en het herstellingsproces bevordert. Met veel geduld behandel ik zorgvuldig elk stukje weggevreten schors.

Vier jaar later staan de boompjes van onze dochters er nog altijd. Anna’s boompje groeit opvallend trager dan de sterke boom van grote zus, maar dat geeft niet. Hun speelse blaadjes lachen me elke dag even prachtig toe.

 

(Dit verhaal speelde zich ergens in de herfst van 2014 af. )