Aftellen

Soms, als ik aan honderdtwintig per uur op de autostrade rijd, stel ik me het spectaculaire ongeluk voor dat ik zou veroorzaken mocht ik plots naar links uitwijken. Heb jij dat ook? Of ik beeld me in, van boven op een hoge toren naar beneden turend, hoe het zou voelen mocht ik plots springen. Of uitglijden en vallen. Je weet vast wat ik bedoel. Toch? Die onschuldige morbide gedachten fladderen mijn hoofd weer even snel naar buiten.

Sinds Anna een baby is zijn we vaste klant in ons ziekenhuis. Mijn lievelingsdokter vindt het prioritair dat Anna zich comfortabel voelt. Zo zegt ze dat: comfortabel. Ik moest in het begin wennen aan dat vreselijke woord. Ik vond het zelfs een beetje beledigend. Naar mijn gevoel paste het prima in een context waarin je de laatste uren van een stervende honderdentienjarige zo pijnloos mogelijk wenst te laten verlopen, maar ik verwachtte best wel méér van het leven voor mijn gehandicapt kindje. Comfortabel. Die dokter legt de lat der dromen wel extreem laag, dacht ik, ik wil dat mijn meisje blij is, gelukkig zelfs! Jona en ik konden lange tijd de ernst van Anna’s handicap niet goed inschatten, denk ik nu.

Einde 2017 katapulteerde die ernst zich onaangekondigd – kaboem! – in ons goeddraaiend gezinnetje. Anna kampte met onduidelijke verteringsproblemen. Ze kwijnde weg, en leed onnodig veel pijn door het prutswerk van dokters en gemene complicaties. Ik kon het amper aanzien. Help haar, smeekte ik de verpleegkundigen, help haar zodat ze zich weer comfortabel voelt. Maar niemand kon haar helpen. Wekenlang troostte ik mezelf met de rationele gedachte: binnen honderd jaar is dit allemaal voorbij en is niets van dit alles nog van belang. Ik vroeg me ook stilletjes af in welke mate de medische wereld zich zou opdringen mochten Jona en ik ooit aangeven het ethisch niet meer verantwoord te vinden om ons meisje via een zoveelste lijdensweg maar halvelings op te lappen. Ik dacht: zelf zou ik nooit zo willen leven. Daar, tussen vier ellendige ziekenhuismuren, kenden mijn voorbijfladderende fantasiespelletjes over de dood hun einde. Doodgaan was altijd in mijn hoofd aanwezig. Als een troost in de toekomst. Een uitweg. Het einde van deze miserie.

Het begin van 2018 had voor Jona en mij niet veel goeds in petto. We reden vol vertrouwen het ziekenhuis binnen en strompelden negentig dagen later kapot en gebroken naar huis. Tijdens die slopende ziekenhuisperiode hoorde ik verhalen over de strenge winter die buiten hard toesloeg en veel te lang duurde, een droevige metafoor voor wat Anna binnen doorstond. De donkere nachten duurden lang en er vielen tonnen sombere sneeuw. Maar weet je, zodra de zon weer begon te schijnen maakte haar warmte korte metten met alles wat koud was. Toen Anna weer lachte, lachten we allemaal mee. De lange winter was voorbij.

Ik voelde eerst geen behoefte om mijn negatieve gedachten met de wereld te delen. Maar bewust en geduldig liet ik het troebele water in mijn hoofd rusten tot ik weer helder dacht, tot ik wist: over mijn duister verdriet moet ik ook vertellen. Het hoort erbij, dat het even niet meer gaat. Ik las ergens dat een moeder maar zo gelukkig kan zijn als haar droevigste kind. Dat begripvol zinnetje vergeeft me mijn doodse kronkels. Het helpt me van mijn schuldgevoel af. En zo komt het dat ik bijna tachtig dagen later voldoende moed bij elkaar sprokkelde om je dit verhaal te vertellen.

Da-aag winter. Welkom hittegolf! Het is van de jaren zeventig geleden dat het zo droog en warm was. O, maar ik geniet. Zalig, die zon in mijn hoofd.

Het aftellen is voorbij. Ik kijk weer vooruit en tel de mooie dagen op.