De eerste nacht in het ziekenhuis verloopt niet anders dan thuis: in het holst van de nacht begint Anna te wenen. Mijn meisje kronkelt van de pijn, terwijl ik steeds maar probeer haar te kalmeren. De verpleging haalt er de pediater van wacht bij, die het ook niet goed weet en beslist om nog eens bloed te laten prikken.
Om vier uur ’s nachts draag ik mijn huilend meisje door de ziekenhuisgang naar de prikkamer. Alsof de hevige buikkrampen niet genoeg zijn, word ik verplicht om Anna onder verblindend felle verlichting op de priktafel te leggen. Mijn popje biedt hevig weerstand en schopt en slaat ongecontroleerd om zich heen. De twee verpleegsters merken geamuseerd op dat ze zich nogal boos kan maken, terwijl ze elk om beurt prikken in haar vechtend lijfje. Ik houd Anna stevig vast en zing non-stop liedjes, maar ik weet dat dit allemaal te veel is voor haar. Na enkele mislukte pogingen om een bloedbuisje te vullen, roepen ze de hulp in van een pediater ‘die goed kan prikken’.
De pediater met priktalent wordt enthousiast onthaald door de twee verpleegsters. Het was zo lang geleden dat ze haar hadden gezien? Vrolijk vertelt de dokter over de reden van haar afwezigheid en dat ze hier maar enkele weken blijft, want binnenkort vertrekt ze op stage naar Curacao. Dat vinden de twee verpleegsters geweldig! Het is daar altijd lekker warm, is het niet? Samen met hun gezellig gesprekje komt gelukkig ook de bloedafname tot een einde. Anna is helemaal over haar toeren. Ik wil haar het liefst oppakken en wegvluchten uit deze martelkamer, maar ze is vastgeketend met buisjes en pompen aan een onhandig statief.
‘Het zal wel gaan.’, weet ik nog te zeggen.
Ik doe alle lichten uit, kruip samen met Anna in bed, trek haar dicht tegen me aan en fluister in het donker: het spijt me zo, liefje.
(nacht van 2 januari 2018)
Anna is anders 
Ik huil met je mee 😢
LikeGeliked door 1 persoon
Lieve lieve Renilde, wat bekruipt mij een vreselijk gevoel na het lezen van je blog, zo triest! Vooral het contrast wat je beschrijft van jouw strijd en de strijd van kleine Anna en de gezellige verpleegsters die maar prikken en gezellig kletsen. Doet mij werkelijk zeer om dat te lezen. Gevoel en begrip mis ik in hun beleving. Wat moet dat zwaar zijn geweest en wat ben je moedig. Kleine Anna zo te moeten zien pijn lijden. Wat zal de onmacht groot zijn geweest in de eenzame nacht. Ik hoor je fluisteren “het spijt me zo liefje” begrijpelijk maar weet jij kan er echt ook niets aan doen. En die zin ik begrijp hem zo goed! Radeloosheid, schuld, onmacht en verdriet het komt allemaal samen in je blog en ik zit dit stukje te tikken met een brok in mijn keel. Gelukkig vandaag positieve berichten en dan doet ons hart hier opspringen van vreugde…. Weet je bent in ons hart samen met Jona en je lieve Martha. Weet zelf niet waarom, maar je maakt iets los bij ons met je liefdevolle en mooie gezin wat zoveel moet doorstaan!!
Dikke hugg van ons
Evert
LikeGeliked door 2 people
Lieve Evert,
Ik denk ontzettend vaak ‘ze begrijpen het niet!’ en dat gevoel wilde ik met deze blog delen. Ik word te dikwijls en te gemakkelijk gesust met ‘we begrijpen het, mevrouw’, maar er wordt compleet anders gehandeld. Ach, ze kunnen het ook niet begrijpen. Maar je hebt gelijk: vandaag overheerst bij mij ook een positief gevoel, omdat ons dapper meisje naar bed ging met melk in haar buikje. Joepie!
Welterusten en bedankt voor je reactie.
Knuffel van Renilde & Co
LikeLike
Ik word zo meegezogen in je gevoel. Goed dat je je verhaal deelt. Wat een lieve top mama ben je! Groetjes van ook een zorgmama
Saar
My pink lemonade
LikeGeliked door 1 persoon
Dank voor je lieve reactie. Samen sterk!
Groetjes van Renilde
LikeLike
Hoi Renilde,
Ze hoeven het niet te kunnen begrijpen of compleet in te kunnen voelen. Ze kunnen wel begrip hebben, naar je luisteren, oprechte aandacht voor jou en Anna hebben, haar helpen/troosten, hoe klein de uitwerking er ook van is. Het enige wat ik hierboven lees is een gebrek aan respect en begrip. En dat vind ik in- en intriest.
Heel veel sterkte en geef Anna een knuffel van me.
LikeGeliked door 1 persoon
Hallo Janneke,
Ik denk dat het vaak zo gebeurt, zonder slechte bedoelingen. De verpleegkundigen doen gewoon hun job, zonder stil te staan bij het medisch parcours of de zorgen waar ouders mee worstelen. Het ellendige moment dat ik hier beschrijf, is mijn persoonlijke beleving van deze nacht, nadat we thuis en de dag ervoor al een pak miserie te verwerken kregen. Lees maar: https://annaisanders.com/2018/03/12/spoed/
Ik vind je reactie superlief. Veel groetjes en een dikke zoen van Anna! X
LikeGeliked door 1 persoon
Sinds ik papa ben van een kleine lieve meid kan ik heel goed begrijpen wat je voelt. Wat een ellende, ik heb al staan huilen toen mijn poppetje waterpokken had. Wat u meemaakt zou ik echt niet aankunnen. Zelfs stoere papa’s bezwijken als er iets mis is met hun dochter. Wees sterk…
LikeGeliked door 1 persoon
Wat lief, dankjewel, stoere papa. Maar je zou dat zeker en vast aankunnen! Als je geen keuze hebt, dan doe je dat gewoon, omdat het moet.
Dank voor je reactie & veel groetjes,
Renilde
LikeLike
Ik wens de Kleine Dame en de familie heel veel goeds en Liefde van een oude Hippie
door blijven gaan -)))))
LikeGeliked door 1 persoon
Dag lieve oude hippie, bedankt voor je moed en je gelukwensen!
LikeLike
Hoi lieve Renilde,
Ik leef met jullie mee en met jullie prinsesje.
Dikke knuffel aan jullie allemaal.
Liefs
LikeGeliked door 1 persoon
Dank je, Danny. Ik ben blij dat je onze blog leest en meeleeft met Anna.
Liefs van ons alle vier
LikeLike