Spoed

Sinds half elf deze ochtend hangen we wat rond in een klein kamertje op de spoeddienst. Er staan hier enkel een stoel en een onderzoekstafel. Jona staat onbeweeglijk voor het raam. Anna is op zijn schouder in slaap gevallen. We zijn zo blij dat ons ziek meisje eindelijk rustig is, dat geen van ons beiden nog een kik durft te geven. Bij onze aankomst werd er een oppervlakkig onderzoekje uitgevoerd, bloed geprikt en een urinestaal genomen. Sindsdien wachten we in dit sombere hokje, zonder echt te weten waarop. 

Een week geleden pikten we de eerste signalen op: Anna sliep slecht, had veel verdriet en eiste voortdurend aandacht. We bezochten onze huisarts, die niets ernstigs kon waarnemen, maar daarna escaleerden Anna’s huilbuien. De voorbije dagen moesten Jona, mijn moeder en ik noodgedwongen een beurtrol inlassen om Anna te troosten. We installeerden ons meisje boven in het grote bed, waar het stil en donker is. In onze armen weende ze het ene rusteloze slaapje aan het andere. Verschrikkelijk. Pijnstillers, liedjes zingen of absolute stilte, we konden haar niet helpen. Anna had hevige diarree en kon amper voeding verdragen, daarom dachten we aan een hardnekkig buikvirus.

Het is al laat in de namiddag wanneer een dokter ons komt vertellen dat er geen ontsteking kon gedetecteerd worden. Anna en ik liggen naast elkaar gepropt op de piepkleine onderzoekstafel. Mijn engeltje is na een stevige huilbui terug in slaap gesukkeld. ‘Een opname is noodzakelijk voor verder onderzoek’, zegt de dokter nog, en dan zoeft hij weer weg, zoals het een spoedarts blijkbaar betaamt.

Gisteren was het nieuwjaar. Ik krijg tranen in mijn ogen als ik terugdenk aan onze wanhopige feeststemming. Terwijl Anna boven in de slaapkamer eindeloos veel pijn leed, trachtten we beneden in de living vrolijk aandacht te schenken aan Martha’s eerste handgeschreven nieuwjaarsbrief en toffe cadeautjes. Tragisch. Martha’s verdiende kerstvakantie staat volledig in het teken van haar gehandicapt zusje. Ik veeg mijn tranen weg en beloof mezelf dat ik het allemaal ga goedmaken met haar. Ooit.

Het wordt stilaan bedtijd voor Anna. Jona rijdt naar huis om de nodige spullen op te pikken en ik blijf bij ons ziek vogeltje. Als ik na zeven uur ’s avonds nog altijd zit te wachten in dat beroerde hokje, beslis ik om actie te ondernemen. Anna is uitgeput, ze heeft pijn en moet haar medicatie krijgen. Uiteindelijk belanden we met ons ernstig gehandicapt meisje na negen uur wachten in een ziekenhuiskamer. Negen uur! Het is pijnlijk ironisch hoeveel geduld je aan de dag moet leggen op de so-called spoeddienst.

Ik dacht dat het ergste voorbij was. Maar toen moest het allemaal nog beginnen.

 

(Op 2 januari 2018 beslisten we, na een week afzien, om Anna naar de spoeddienst te brengen. Het zou de eerste dag worden van drie zware weken in het ziekenhuis. Ik wil je er alles over vertellen, stukje bij beetje.)

9 gedachten over “Spoed”

  1. Ook al weet ik in grote lijnen wat er de laatste tijd allemaal is gebeurd, toch grijpt je verhaal me telkens weer naar de keel, en moet ik echt wel slikken om de emoties weg te spoelen die jullie telkens weer rond jullie kop krijgen, willen of niet… en het treft iedereen zoals je zegt, om het even wanneer, feestdag of niet. Maar het is wondermooi hoe jullie zich als gezinnetje recht toch houden… Anna boft met zo’n lieve mama, papa en zusje!! Dikke beterschapsknuffel voor Anna en veel moed voor jullie xxx
    Sophie xxx

    Geliked door 1 persoon

    Beantwoorden

  2. Lieve ouders,

    weer zo’n hartverscheurend bericht, en wat zijn we toch vreselijk achteruitgegaan in de gezondheidszorg, ook in Nederland is het een grote treurnis. Maar 9 uur wachten mag ik het absurd noemen. Op zo’n spoedeisende hulp tikken de minuten toch al vreselijk traag weg en dan 9 uur moeten wachten is eindeloos en uitzichtloos. En dat na een week 24 uur dienst die je thuis al hebt doorgemaakt put het je volledig uit. Wat mij op spoedeisende hulp in ziekenhuizen altijd opvalt is de vreselijke inefficiëntie. Eerst tegen een verpleegkundige vertellen wat er aan de hand is, vervolgens als het tegenzit nogmaals je hele verhaal doen aan een co-assistent om vervolgens na uren het verhaal nogmaals te moeten doen aan de specialist. En dan begint het eindeloze wachten. Niemand die nog even komt kijken en daar zit je dan achter een gordijntje hopend op een snelle diagnose. En natuurlijk bloedonderzoek e.d. kost even tijd maar 9 uur is abnormaal zeker met een kind in deze toestand! Met mijn karakter had ik waarschijnlijk het na een uurtje of 4 wel gezien en enig protest laten horen, maar wat zijn jullie super, en wat een geduld en uithoudingsvermogen hebben jullie, ik buig er diep voor.

    En Anna ach ze blijft ons vertederen, die mooie lach met dat zieke lichaampje, het doet wat met een mens, maar voor jullie moet het soms voelen als een uitzichtloze strijd, vol machteloosheid en verdriet. En de impact op het gezin moet enorm zijn. Ik probeer me maar even in Martha te verplaatsen die een zusje heeft waar ze niet mee kan communiceren terwijl ze dat eigenlijk wel wil, een zusje dat allerlei buisjes en naalden in haar broze lichaam heeft moet een behoorlijke impact op haar hebben. En als ouders bungel je tussen een enorme spagaat, je wilt alles en iedereen de aandacht geven die nodig is, maar dat gaat niet, veel aandacht gaat heel begrijpelijk naar Anna ,

    En dan gaat er ergens ook nog iets knagen dat je het gevoel hebt dat je Martha misschien te weinig aandacht geeft. Maar vrees niet, uiteraard moet zij heel veel missen net als jullie maar ik weet zeker dat met ouders zoals jullie Martha dat later heel goed zal begrijpen! Je hoeft niets goed te maken, maar ik begrijp de tranen, ik begrijp de gedachte gang, hij is zo menselijk. Geloof mij niets is mij vreemd aan dit verhaal, maar ik ga daar op deze plaats niet over uitweiden, het gaat nu even over jullie, en dat was dan nog maar de eerste dag van een voortdurende strijd, telkens opnieuw tegenslagen en je onmachtig voelen zonder daar ook maar iets aan te kunnen veranderen is een strijd waarbij je over je eigen grenzen heen moet gaan. Ik hoop alleen dat jullie elkaars grenzen zullen bewaken. En ik weet zeker dat het jullie met elkaar gaat lukken! Ik hoop met dat beetje aandacht voor jullie een klein beetje naast jullie te kunnen staan, dat het een klein beetje kracht mag geven om deze enorme strijd enigszins vol te houden.

    Kan jullie slechts kracht, warmte en liefde toewensen, en weet dat jullie niet alleen staan!

    Dikke hugg

    Evert

    Geliked door 1 persoon

    Beantwoorden

    1. Dikke knuffel terug, Evert, en dankjewel om met zoveel begrip en emotie op deze blog te reageren. Ik vind het ontzettend belangrijk om rustig, hoopvol en positief te blijven, want ik ben ervan overtuigd dat mijn dochtertjes dit perfect aanvoelen. Daarom is deze blog zo belangrijk voor me als uitlaatklep voor droevige gevoelens en gedachtengangen waar ik liever niemand mee belast. Je medeleven is een grote steun!
      Lieve groetjes van Renilde & Co

      Geliked door 1 persoon

      Beantwoorden

  3. Geen dank, blijf schrijven het lucht op, beter dan met al je verhalen in je hoofd rond blijven lopen. Je bent een positief en hoopvol mens dat spat van elke tweet en elk blog af!!

    Lieve groetjes terug van ons aan jullie allemaal!!

    Geliked door 1 persoon

    Beantwoorden

  4. Renilde en jona, ik zag net het bericht van jonathan op Facebook en ik ben er niet goed van….
    10 jaar geleden zaten we samen aan de andere kant van de wereld.
    Het is het eerste wat ik lees van jullie mooie meid.
    Ik voel met jullie mee en wil jullie graag wat warmte, moed en steun doorsturen.
    Dikke knuffels voor heel jullie gezinnetje. Xxx elke

    Geliked door 1 persoon

    Beantwoorden

    1. Elke, zo tof om van je te horen… Ik denk vaak terug aan die avontuurlijke periode! Zoals je kan lezen staat ons leven hier een beetje op zijn kop. Hoop dat alles goed met je gaat.
      Veel groetjes & superbedankt voor je lief berichtje! Renilde X

      Like

      Beantwoorden

  5. een hele dikke knuffel voor Anna, Martha, Jona en jou Renilde. Hou de moed er in. Ik bewonder telkens weer hoe jullie hiermee omgaan. Andere woorden schieten me te kort. Annick xxx

    Geliked door 1 persoon

    Beantwoorden

Plaats een reactie