Botox

‘Wat kan u doen om haar te helpen?’, vraag ik aan de dokter. Ik klink minder radeloos dan ik me voel. De orthopedagoog houdt Anna’s voetjes vast. Haar voetzolen staan gekromd naar binnen, zoals bij een pasgeboren baby. Hij probeert nog een laatste keer haar beentjes geforceerd te strekken. Tevergeefs, ze blijven verkrampt in een hoek boven de onderzoekstafel liggen. Mijn lieve meid heeft pijn, ik zie het aan haar gezichtje. Ik wil haar troosten en knuffelen, maar houd me in. Er hangt een afwachtende stilte in de kleine kamer. Wat is die dokter jong, denk ik. Ik heb ooit eens gelezen dat dat een kenmerk is van oud worden, dat je dan dokters plots heel jong vindt. ‘Botox,’ zegt hij plots, met een soort van ingehouden enthousiasme, ‘al is dat niet gebruikelijk.’ Niet gebruikelijk, zei hij. In een flits fantaseer ik over een filmscenario waarin het briljante idee van een creatieve jonge arts aanvankelijk als waanzin wordt beschouwd door de oude rotten in het vak. Terug met mijn voeten op de grond antwoord ik kordaat ‘Oké, dat doen we.’

Ons meisje ligt altijd op haar rug met opgetrokken beentjes. Zo slaapt ze ook. Doordat ze haar benen nooit strekt beginnen haar spieren stilaan te verkorten, waardoor het haast onmogelijk wordt om haar benen languit te strekken. Elke sessie kinesitherapie staat volledig in het teken van het proberen ontspannen van Anna’s beenspieren. Het is zo ontmoedigend: altijd weer die confrontatie met een bijkomend medisch ongemak, waar we nog nooit eerder over hadden gehoord. Ouder van een gehandicapt kindje: dat ben je nooit, dat blijf je je hele leven worden.

Botox ontspant de spieren, zo eenvoudig blijkt het. Bij oudere kinderen wordt deze techniek wel vaker toegepast, maar Anna is pas twee jaar. ‘De injecties zijn pijnlijk. Ik moet elke spier apart behandelen, daarom is volledige verdoving noodzakelijk.’, gaat de dokter beslist verder. ‘Ik moet ook meegeven dat botox drie tot zes maanden werkt. Het effect voor uw dochtertje op langere termijn is niet te voorspellen.’ Jona en ik wachten de goedkeurende knik van de neuroloog af en stemmen dan toe.

Volgende week zal de dokter zich vrijmaken voor Anna’s operatie. Ik voel me zenuwachtig, maar vooral opgelucht, en heb bijzonder veel vertrouwen in de eerder experimentele ingreep. Met een oplossing op zak rijden we naar huis. Martha mocht vorig weekend voor de eerste keer bij haar speelkameraadje blijven slapen. ‘Wat worden ze snel groot.’, grap ik in de auto tegen Jona, tegen beter weten in, ‘Onze oudste slaapt al bij haar lief en de jongste zit al aan de botox!’ We lachen luidop om het flauwe grapje.

Anna zit stilletjes naast me in haar Maxi-Cosi. Ze staart wat voor zich uit. Wat ben jij een dapper meisje, denk ik trots.

(Op 19 augustus 2014 werden Anna’s beentjes geïnjecteerd met botox. Tot op heden ondervonden we geen problemen meer met Anna’s spieropspanning. Ik ben onze jonge orthopedagoog en zijn creatieve brein ontzettend dankbaar.)