Droom

Ik sta wat te rommelen in de keuken wanneer ik plots Martha ergens in de verte hoor roepen. ‘Mama! Mama, vlug! Je moet echt komen kijken!’ – ze klinkt alsof ze het zelf niet kan geloven – ‘Anna kan stappen!’. Ik laat de zak aardappelen vallen, rep me halsoverkop naar de speelmat, struikel bijna over de toren van Paw Patrol, kijk rond en… wat…? Dat kan niet. Hoe…? Maar ja hoor, daar staat ze. Mijn lief, klein poppemieke staat flink recht. Anna kijkt me aan, voor de allereerste keer, en zegt ‘sorry mama, omdat het zo lang duurde’.

Ik barst in tranen uit, ga voor haar op mijn knieën zitten en stamel ‘dat geeft niet, mijn liefke’, zonder me de moeilijke vraag te stellen waarom ze plots ook kan praten. We vallen elkaar dolgelukkig en opgelucht in de armen. Anna’s eerste knuffel troost me en veegt alle zorgen van de voorbije droevige jaren van de baan. Hoe kon ik zo hard missen wat ik nooit heb gekend? Martha pakt haar zusjes hand, springt rond en roept zo vrolijk als ze kan: ‘Anna kan stappen! Ik zei het toch, mama!’. Ik kan het niet geloven. Ik bekijk Anna nog eens goed en denk plots verward: ze ziet er zo anders uit, haar mond en ogen, was dat al zo? Het is dan dat ik besef dat niets van dit alles echt is. Het kantelmoment kan mijn droom aan diggelen slaan, maar dat wil ik niet. Ik denk bewust: foert, de realiteit kan me gestolen worden, ik wil verder dromen, ergens zijn waar Anna kan praten en stappen. Ik pak mijn meisjes stevig vast en schreeuw het uit van geluk. Ik wil zo graag dat het waar is. Ik wil zo graag verdrinken in dit moment. Ik wil zo graag…

Alles mag stoppen, hier en nu.

Ik word wakker. Het vreemde geluksgevoel duurt slechts een fractie van een seconde. Een fractie van complete zorgeloosheid, tot de reden waarom ik verdrietig was me terug te binnen schiet en mijn denkwereld overmant. Ik knijp halsstarrig mijn ogen dicht, blijf verwachtingsvol in dezelfde houding liggen en doe mijn best om het gevoel nog even vast te houden, maar de realiteit heeft me al ingehaald. De dag begint.

Het is zo’n droom die nog een week in mijn hoofd zal rondspoken. Minstens.

(De droom spookt intussen al meer dan twee jaar door mijn hoofd. Ik ben blij dat ik hem eindelijk mijn lijf uitschreef.)