Bang

Anna ligt in haar parkje, amper bewegend, starend naar het plafond. Ik krijg maar geen contact met haar, denk ik zo stil mogelijk, in een poging mezelf te beschermen. Anna kijkt niet, ze lacht niet, ze grijpt niet, ze maakt geen geluidjes, ze ligt daar maar. Ik bestudeer mijn kleine baby zo objectief mogelijk, voor een zoveelste keer, naarstig op zoek naar hoopgevende signalen, maar diep vanbinnen dringt het steeds dieper tot me door.

Nadat ik een laatste keer de website van Kind & Gezin raadpleeg, tevergeefs zoekend naar dat ene zinnetje dat mijn zorgen zal wegnemen, google ik intens verdrietig het telefoonnummer van het ziekenhuis in Aalst. Ik weet nu zeker: er is iets met Anna, ik moet actie ondernemen. Een afspraak met een pediater in ons vertrouwde ziekenhuis kan ten vroegste binnen enkele weken. Wat? Zo lang kan ik natuurlijk niet wachten. Ik besluit de kinderafdeling in Gent te bellen, maar daar krijg ik hetzelfde antwoord. Op de vraag of mijn dochtertje ziek is, kan ik alleen maar antwoorden dat ‘ik denk dat er iets mis is met haar’. Ten einde raad bel ik het ziekenhuis in Antwerpen, hoewel we totaal geen band hebben met die stad, maar zoals gevreesd duurt het ook daar verschillende weken voor ik een afspraak kan te pakken krijgen. De luttele moed die me rest zakt me in de schoenen. Ik voel me alleen, overmeesterd door zorgen om Anna. Wie kan ik nog bellen? Wat moet ik nu doen?

Mijn werkervaring in Brussel heeft mijn afkeer van onze hoofdstad sterk gevoed, maar een moederinstinct ruimt het meest doorgewinterde principe in een oogwenk van de baan. Ik bel de kinderafdeling in Jette. Nadat een vriendelijke stem me verwelkomt val ik onvoorbereid smekend met de deur in huis: ‘mevrouw, alstublieft, ik heb hulp nodig. Ik heb een dochtertje van twee maanden en er is iets met haar. Er is iets mis met mijn kindje.’ Ik begin onbedoeld te wenen. ‘Het is belangrijk dat een dokter haar ziet en het kan niet wachten.’ Ik schrik van mijn plotse assertiviteit en besef dat ik word gedreven door wanhoop. Dit ziekenhuis is mijn laatste kans. De mevrouw voelt vast de ongeveinsde paniek in mijn onafgebroken relaas, want ze reageert zonder aarzelen fantastisch behulpzaam. ‘Kom morgenvroeg vóór alle andere afspraken, mevrouw. Dat is al om half acht. Ik zal de dokter op de hoogte brengen dat ze vroeger moet komen.’ Ik slaak een zucht van opluchting en dankbaarheid en herhaal wel vijf keer: ‘dank u, mevrouw, dank u.’

Er is geen gemakkelijke manier om Jona hierover te vertellen. Straks komt hij onbezorgd thuis van zijn werk en ik weet maar al te goed dat de gebeurtenissen van vandaag en morgen ons gezinsgeluk zullen verpletteren. Onze lieve meisjes, waar hebben ze dit aan verdiend, wat overkomt ons toch? Mijn mama op de hoogte brengen vind ik zo mogelijk nog pijnlijker. Al dat verdriet, ook om elkaar. De moeilijke momenten die ik nooit zal vergeten stapelen zich op.

Ik ben alleen nog maar bang voor alles wat komen zal.

(21 februari 2013, Anna is bijna drie maanden. De volgorde van telefoons leidde tot het wondermooie toeval dat we met ons dochtertje in UZ Brussel terechtkwamen. Het ziekenhuis heeft een befaamd en gespecialiseerd kinderziekenhuis waar de beste dokters van het land met passie hun beroep uitoefenen. Jona en ik zijn hen oprecht dankbaar.)