Maand: juni 2017

Kroon

Ik kijk dromerig naar Anna. Wat wordt ze groot. Ze draagt een schattig pulletje dat me doet terugdenken aan vorige winter. Als ik mijn ogen sluit zie ik Martha in datzelfde pulletje weer vrolijk taterend door ons huis lopen. Op die leeftijd leerde grote zus elke dag een nieuw woordje of toonde ze trots een ingewikkeld kunstje op één been. Ik probeer de zinloze vergelijking tussen mijn twee dochters te verdringen, maar geef op. Zie Anna daar liggen, denk ik bedroefd, zij kan helemaal niets.

Het is hard wanneer ik plots alleen nog maar zie wat Anna niet kan. Lees verder “Kroon”

Fantasie

In Martha’s speelwereld krijgt iedereen, van hoofdrolspeler tot figurant, zijn eigen stem. Ze wendt haar schattigste stemregister aan wanneer het playmobil boerinnetje wat te zeggen heeft en laat de stoere draak klinken als een onvervalste kettingroker. Ik ben dol op haar wervelende fantasie en laat me graag meevoeren in de complexe spelscenario’s, die ze vol ernst tot in detail aan me uitlegt.

Ik weet niet meer precies wanneer Martha pogingen begon te ondernemen om Anna in haar spel te betrekken. Lees verder “Fantasie”

Dé afspraak

We zitten te wachten in de ziekenhuisgang, gespannen uitkijkend naar de belangrijkste doktersafspraak van ons leven.

Martha bleef bij grootmoe slapen, zodat Jona, Anna en ik op tijd konden vertrekken. Ik heb de uitzonderlijk vroege consultatie goed voorbereid en een lijst opgesteld van de kleinste details die misschien van belang zijn voor de kinderarts. Ik herinner me bijvoorbeeld perfect wat de verpleegster van Kind & Gezin zei nadat Anna de verplichte ALGO gehoortest tot een goed einde had gebracht: ‘heeft ze een verkoudheid? Want het kwam wel moeilijk binnen.’ Dat zei ze letterlijk, dat het moeilijk binnenkwam. Anna had geen verkoudheid, maar langer stond ik toen niet stil bij die opmerking. Lees verder “Dé afspraak”

Bang

Anna ligt in haar parkje, amper bewegend, starend naar het plafond. Ik krijg maar geen contact met haar, denk ik zo stil mogelijk, in een poging mezelf te beschermen. Anna kijkt niet, ze lacht niet, ze grijpt niet, ze maakt geen geluidjes, ze ligt daar maar. Ik bestudeer mijn kleine baby zo objectief mogelijk, voor een zoveelste keer, naarstig op zoek naar hoopgevende signalen, maar diep vanbinnen dringt het steeds dieper tot me door.

Nadat ik een laatste keer de website van Kind & Gezin raadpleeg, tevergeefs zoekend naar dat ene zinnetje dat mijn zorgen zal wegnemen, google ik intens verdrietig het telefoonnummer van het ziekenhuis in Aalst. Lees verder “Bang”

%d bloggers liken dit: