Mug

Na een warme zomernacht wordt Anna wakker met muggenbeten op haar gezicht. Ik stel me voor hoe verschrikkelijk vervelend het moet zijn om dat irritante gezoem en gekriebel rond je mond en oren niet zelf te kunnen wegjagen. Anna kan niet een keertje van houding veranderen of haar dekentje wegduwen als ze het te warm heeft. Ik vind dat zo erg voor mijn lieve meid, oneerlijk, en wil haar het liefst beschermen tegen die talloze kleine ongemakken.

Misschien ondervindt zij daar zelf geen last van, denk ik.

Misschien maak ik van een mug een olifant.

Verstoppertje

Je ziet haast nooit een zwaar gehandicapt kindje in het dagelijkse leven. Als je er niet persoonlijk mee wordt geconfronteerd is dat een andere wereld. Jona en ik vonden het vanzelfsprekend om Anna overal mee naartoe te nemen. We dachten: ze maakt deel uit van ons gezin, we zijn trots op haar, natuurlijk gaat Anna altijd mee. Alsof dat een keuze kon zijn. Zolang Anna een baby was lukte dat, maar al snel werd het een uitdaging om ons mooie voornemen waar te maken.

Het is niet meer zo eenvoudig. Niets is nog eenvoudig. Lees verder “Verstoppertje”

Voltijds 

Jona staart door het venster van onze ziekenhuiskamer. Het vrolijke lenteleven gaat buiten zijn gewone gangetje, de zon schijnt alsof hierbinnen niets aan de hand is, maar schijn bedriegt. ‘Ik ga bellen naar mijn werk en Adil vragen of hij morgen mijn Egypte wil overnemen.’ De knoop is doorgehakt. Hij draait zich om, benieuwd naar mijn reactie. ‘Ik steun u, gelijk wat ge beslist.’ We praten stil (dat blijft een gewoonte, ook al weten we dat Anna niets kan horen). Ons meisje ligt te slapen in een veel te groot kinderbed. Ze ziet er uitgeput en bleek uit. We willen haar absoluut niet wakker maken. Lees verder “Voltijds “

%d bloggers liken dit: