Oefenen

Lange tijd was ik gefixeerd op het oefenen met Anna, in de overtuiging dat ze een soort van valse start doormaakte. Ik knutselde speelgoed met opvallende fluokleuren en verschillende voelmaterialen, kocht een oefenmat en -bal, een UV lichtbak, speciale dvd’s, allerlei lichteffecten,… en ik oefende en oefende. Ik overwoog ernstig om studies kinesitherapie aan te vatten en Jona en ik gingen lange tijd wekelijks met Anna naar een privé-zwembad. Ik probeerde met Anna ook allerlei therapieën uit, zoals Bobath, Vojta, osteopathie, zelfs Thai chi passeerde de revue, want ik dacht: baat het niet, dan schaadt het niet. Ik had het gevoel dat ik Anna op die manier vooruithielp.

Natuurlijk ben ik blij dat Anna maximaal werd gestimuleerd, wie weet heeft het zijn effect gehad, maar ik ben nog veel blijer dat ik die drang om vooruitgang te boeken na een tijd kon loslaten. Dat loslaten bracht me tot rust. Ik stelde me niet langer vragen als ‘heeft ze vandaag al op haar buikje gelegen?’ of ‘hebben we de fluoplaatjes al bekeken?’, maar hechtte meer belang aan samen lachen, zingen en knuffelen. Geleidelijk aan liet ik mijn onmogelijke verwachtingen varen en gaf ik die dagelijkse oefeningen op. Dat kostte me moeite, omdat ik het gevoel had Anna op te geven. Dat is natuurlijk niet zo, want weet je, ik gaf enkel mijn eigen droom op, mijn droom van een meisje dat kan praten en stappen. In realiteit gaf ik Anna net alle kansen om gewoon zichzelf te zijn.

Ik liet mijn eigen verwachtingen los en liet Anna zijn wie ze is. Ik leerde genieten van een vrolijke Anna die lacht en brabbelt, ook al hangt ze schots en scheef op mijn schoot. Het flink rechtop zitten, haar houding corrigeren, het therapeutische aspect, komt consequent op de tweede plaats. Natuurlijk blijven we Anna liefdevol stimuleren, maar eerder spelenderwijs.

Intussen gaat Anna naar school, waar ze dagelijks kine, logo en ergo krijgt. Ze verbetert nog, zowel mentaal als motorisch, al gaat dat met bijzonder kleine sprongetjes. Ons meisje begon enkele maanden geleden te voelen met haar handjes, ze prutst soms met haar vingertjes aan mijn haar of ze pakt weleens een speelgoedje vast. Ook al is dat per ongeluk, dat maakt motorisch gezien een verschil. Het zijn haast onmerkbaar kleine stapjes, maar voor ons zijn dat hoopvolle stapjes. Ik zal altijd blijven hopen, zonder verwachtingen te koesteren. Zo lang Anna blijft evolueren is alles nog mogelijk. Op haar tempo ontdekt mijn lieve meid haar eigen mogelijkheden.

Niets moet, alles mag, en dat voelt ze vast zo aan.