Grootmoe

Grootmoe. Zo noemen onze kinderen haar. Grootmoe is mijn mama. Ze voelt Anna bijzonder goed aan. Dat was zo van bij Anna’s geboorte, en hun band is de voorbije jaren niet alleen sterker, maar bovenal uniek geworden. Twee dikke vriendjes, zeg ik altijd.

Anna huilde vaak als baby, we wisten zelden waarom. Wanneer ze soms urenlang vermoeid en ontroostbaar huilde, belde ik mama om ons te komen helpen. Zij kon Anna tot rust brengen en nam de zorg dan even van ons over. Ik was zelfs een beetje jaloers, voelde me ook schuldig, omdat ik dacht dat mama mijn dochtertje beter aanvoelde dan ik. Nu ben ik alleen maar blij voor Anna omdat zij die warme band met haar grootmoe heeft.

Ik ben ook trots op mama omdat zij ontzettend creatief is in het bedenken van leuke spelletjes met Anna. We leerden allen op onze eigen manier met Anna omgaan, dat is toch wat zoeken in het begin. Jona en ik kregen wel praktische tips van de thuisbegeleiding, maar in theorie klinken die geweldig, tot je er in praktijk mee aan de slag moet. Dat kan ook niet anders: elk kindje is anders. Mama ontdekt telkens weer een ritueeltje of spel dat Anna blij maakt.

Dankzij mama kunnen we ook uitstapjes maken met onze oudste dochter. Zo belangrijk voor Martha, maar ook voor ons! Ik was aanvankelijk bang dat ik Martha niet genoeg aandacht meer zou kunnen geven, omdat Anna die volledig zou opslorpen, maar terwijl we ons geen zorgen hoeven te maken om onze kleinste spruit, beleven we met grote zus het gewone leven bij vrienden, in de dierentuin, het zwembad, de natuur of een pretpark. Als ons kleine meisje bij haar grootmoe is, beleeft ze altijd een fijne tijd, wordt ze lekker verwend, net als wij.

Maar weet je wat het mooiste is? Dankzij mama kunnen Jona en ik onszelf blijven. Anna blijft geregeld een weekend bij grootmoe logeren. De zorg voor ons meisje is een dag- en nachttaak, maar mama heeft elke medische stap van dichtbij meegemaakt, en zorgt voor haar kleindochtertje met zoveel geduld en liefde, het is echt bijzonder. Jona en ik springen binnen en buiten bij grootmoe, terwijl wij onze dromen volop blijven waarmaken. Dat is voor mij heel belangrijk. Blijven dromen. Blijven plannen maken. Aangepast aan deze onverwachte wending, maar dat geeft niet. Ik kan mezelf nog steeds verliezen in een zorgeloos, vrij gevoel, wanneer ik werk in de tuin, mijn bijen verzorg, dans op een fuif of de natuur opzoek. Die momenten geven me telkens weer nieuwe moed en kracht. Ik vind het bovendien een prachtige levensles voor onze oudste dochter: geniet van je leven, gelijk wat je overkomt, maak er iets moois van.

Liefste mama, liefste grootmoe, wat een geluk dat jij er bent. Dankzij jou ben ik mezelf kunnen blijven. Ik ben veel meer dan de mama van een gehandicapt meisje. Daarvoor ben ik jou elke dag dankbaar.