Horen

Thuis test ik regelmatig of Anna al iets hoort. Als ze ontspannen op haar rug ligt laat ik plots een luide knal horen, terwijl ik haar van kop tot teen bestudeer, zodat ik de kleinste reactie zal opmerken. Dat is niet vanzelfsprekend, want Anna is extreem gevoelig voor trillingen. Maar ik ben steeds zekerder van mijn gelijk. Anna hoort iets.

Die dag hebben we een belangrijke afspraak. Een nieuwe gehoortest. Na de test, die uren in beslag neemt, zitten Jona en ik in een kamertje te wachten op de resultaten. We willen het zo graag. We willen zó graag dat Anna kan horen.

Wachten duurde zelden zo lang.

De dokter komt binnen. Jona en ik wisselen een laatste gespannen blik uit. Ik lees een complexe mix van ongeduld, hoop, vertrouwen, zenuwen en angst, alles door elkaar. En dan… plots… het verlossende moment: de dokter bevestigt ons vermoeden, onze hoop. “Anna haar gehoor is op enkele maanden tijd perfect genormaliseerd”, zegt ze zakelijk. Die woorden van de dokter… puur geluk en opluchting. Anna kan horen! Onze dochter kan horen!

Ik bel meteen naar mama, huilend van geluk: Mama, Anna haar gehoor is normaal! Haar gehoor is normaal! Ik ben zo blij dat ik eindelijk eens goed nieuws kan brengen. Mama loopt meteen naar buiten om het aan meme te gaan vertellen. Ik hoor mama roepen in het sappigste dialect: Er gehuër es normoël!

Waarop meme, die niet zo goed meer hoort, terugroept: WADDE?

En ik hoor mijn mama terugroepen, zo luid en blij ze kan: ER GEHUËR ES NORMOËL!

Ik voel de euforie van mama en meme tot in het ziekenhuis en sta luidop te lachen door mijn tranen heen. Anna kan horen!