Afscheid

Jona en ik zeggen vaak: als we meteen hadden geweten wat ons te wachten stond, waren we de voorbije jaren gegarandeerd niet zo goed doorgekomen. We wisten lange tijd niet hoe complex Anna haar beperkingen uiteindelijk zouden blijken. Was dit stilzwijgen een bewuste tactiek van de dokters en begeleiders die ons omringden? We zullen het nooit weten, maar die onwetendheid heeft ons wel geholpen in het aanvaardingsproces. Omdat we stap voor stap werden geconfronteerd met de pijnlijke waarheid.

Toen we eerst vernamen dat Anna blind was, benaderden we dit probleem aanvankelijk erg positief. Ons meisje zou leren zien, met wat vertraging zou ze naar dezelfde school als Martha gaan. Het komt wel goed!

Twee dagen later stortte onze wereld in toen bleek dat Anna ook doof was. Maar zelfs dan bleven we tegen beter weten in geloven dat onze dochter zou leren zien en horen. Dokters kunnen zo ontzettend veel: operatie, hoorapparaat, bril, gebarentaal,… Toch? Dit kunnen we prima aan!

Enkele maanden later had Anna een zware epilepsie aanval, en rond die periode begonnen we langzaamaan te beseffen dat ons meisje zowel mentaal als motorisch geen enkele vooruitgang boekte. Ik stelde dokters bezorgd de vraag: Anna zal toch wel kunnen stappen en praten? Dat wisten ze niet. Toen wisten wij wel: ons dochtertje zal naar het bijzonder onderwijs moeten gaan.

Maar het stopte niet. Mijn lieve meid was erg verzwakt en kon zelf niet meer genoeg eten en drinken. Er werd een gaatje in Anna’s buik gemaakt met een plastiek buisje eraan. Sondevoeding. Anna was toen anderhalf jaar oud.

Over twee jaar verspreid kregen we telkens een zwaardere dobber te verwerken. Op het einde van de rit bleek ons dochtertje zo zwaar gehandicapt dat we op zoek moesten naar een leefklasje in een zorgschool.

Dat is hard. Heel hard.

Het is telkens afscheid nemen van wat nog restte van je droom, tot er op den duur niets meer van overblijft.