Donker

’s Nachts in bed, in het donker, probeerde ik me vaak voor te stellen hoe het voelt om niets te horen en niets te zien. Het is een extreem beangstigende gedachte te moeten leven in een eeuwigdurende donkere stilte. Je kan enkel communiceren met aanrakingen. Ik kon die gedachte niet verdragen. Ik stelde me vragen over de levenskwaliteit van mijn meisje. Ik dacht steeds maar: ‘zo zou ik zelf nooit willen leven. Ik vind het leven zo al moeilijk genoeg. Wat heeft het voor zin dat je op deze manier aan je leven begint…’ En dan worstelde ik tegelijkertijd met een verpletterend schuldgevoel, omdat ik die gedachten had over mijn eigen kindje, die lieve baby die stilletjes naast me lag in haar bedje.

’s Nachts ziet de wereld er donker uit. Ook in mijn hoofd.