Keerpunt

Ik weet niet meer precies wanneer ik me voor het eerst vragen begon te stellen. Ik vond het vanzelfsprekend dat ik twee gezonde meisjes op de wereld had gezet. Ik herinner me wel een keerpunt. Een soort bevestiging van eerdere flarden van oppervlakkige ongerustheid. Anna sliep toen uitzonderlijk lang. Ik ging stilletjes naar boven, sloop haar kamertje binnen op kousenvoeten en keek in haar bedje. Wat ik zag verontrustte me enorm. Anna lag met wijd open ogen in het niets te staren en merkte me niet eens op. Wezenloos.

Hoe lang lag ze zo al wakker? Ik liet Anna mijn stem horen, tilde haar zachtjes op en hield haar zo dicht tegen me aan dat haar gezichtje nat werd van mijn tranen.

Diezelfde namiddag googelde ik voor het eerst woorden als ‘baby lachen vanaf wanneer’ en ‘wanneer kan baby kijken’. Terwijl ik steeds moedelozer geruststellende info probeerde te vinden, werd een diep verborgen angst stilletjes gevoed. Ik stelde mezelf gerust door oprecht te geloven dat elk kindje zich ontwikkelt op zijn eigen tempo en dat ik me niet druk mocht maken om statistieken. Niet mijn kind, denk je altijd. Nu weet ik dat ik van bij haar geboorte worstelde met dat gevoel van anders zijn. Mijn moederhart wist het. Alles was anders, van in het begin. Ik wist het.