Ik weet niet meer precies wanneer ik me voor het eerst vragen begon te stellen. Ik vond het vanzelfsprekend dat ik twee gezonde meisjes op de wereld had gezet. Ik herinner me wel een keerpunt. Een soort bevestiging van eerdere flarden van oppervlakkige ongerustheid. Anna sliep toen uitzonderlijk lang. Ik ging stilletjes naar boven, sloop haar kamertje binnen op kousenvoeten en keek in haar bedje. Wat ik zag verontrustte me enorm. Anna lag met wijd open ogen in het niets te staren en merkte me niet eens op. Wezenloos. Lees verder “Keerpunt”
Maand: december 2016
Voor altijd II
De nacht die volgt is een ontredderde aaneenschakeling van intens verdriet, verpletterende schuldgevoelens en misselijkmakende angst voor alles wat komen zal. Paniek in mijn hoofd. Ik weet me er geen raad mee. Ik kijk radeloos naar Jona. Hoe zijn we plots in deze afschuwelijke situatie beland? Wat moeten we nu?
Negatieve gedachtegangen spreken mijn meest donkere gevoelens aan. Doof en blind. Mijn meisje is doof en blind. Ze leeft in een eeuwig donkere stilte. Mijn moederhart schreeuwt het uit van verdriet.
Maar het wordt ochtend.
En zo slaan we onszelf door die eerste nacht, nadat ons leven voorgoed veranderde.
(maart 2013, Anna is drie maanden)
Voor altijd
‘Zal dat altijd zo blijven?’, vraag ik stil.
Mijn versnelde hartslag dreunt in mijn oren. Het geluid is zo overheersend dat ik mezelf nauwelijks hoor praten. Verward maak ik de bedenking dat ik het gevoel ervaar dat omschreven wordt als de grond die onder je voeten verdwijnt. Ik voel letterlijk een zwarte, beangstigende leegte onder me. Ik kijk naar beneden. Anna ligt in mijn armen.
Laat dit alstublieft niet waar zijn. Laat dit toch alstublieft niet waar zijn.
Maar ik weet het antwoord al. Lees verder “Voor altijd”
Anna is anders 